ریشه ء واژهء حاجی، آیین مهرپرستی..بابانوئل،حاجی فیروزه،دوموزی،

بسیاری از رفتارهای کنونی ما و حتی با نگرش کنجکاوانه رفتار مردمان متمدن نیز ریشه در آیین مهر پرستی ایرانیان دارد به تعبیری شاید بتوان گفت این آیین ده هزارساله مختص آریاییان نبوده چون ورود آریاییان به هند و ایران بیش از ۳۴۰۰ سال نیست، قبل از ورود آریاییان مردمان ایران باستان مهرپرستی را از طریق کوچ به تمام جهان آن روز صادر کرده بودند حتی آریاییان قبل از ورود با این آیین آشنا شده بودند ایرانیان این آیین را به بین النهرین و مصر باستان انتقال داده بودند همین نوید آمدن بهار توسط حاجی فیروزه (بابا نوئل اروپایی)از سرزمین مردگان با لباس قرمز و صورت سیاه و گذشتن افسانه گونهء وی از سرزمین زیرین(جهنم) که داستان عجیب و غریبی دارد در بین النهرین "دوموزی" نام گرفت "دوموزی" نیز در اول بهار شادمانه از جهان زیرین که جهان مردگان بود به زمین باز می گردد که مژدهء سرسبزی بهاران را می آورد، حاجی فیروز نیز از سرزمین مردگان می آید لذا امروز نیز می بینیم مردم جمعه آخر سال برای شادی ارواح مردگان با آنچه ازخوراکیهای خوب بر قبور در گذشتگان خویش می شتابند تا آنان را شاد کنند،

لزوما واژه "حاجی" مختص زبان عربی نبوده بلکه به معنی کسی که از راه دور و دراز می آید لذا این واژه در فارسی بوده کما اینکه مردم زمان بازگشتِ "لک لک ها" از سفر می گفتند "حاجی لک لک ها " برگشتند، بنابراین حاجی فیروزه یا حاجی پیروزه یعنی پیروزمندانه از سفر دور و دراز بر می گردد چون "لک لک" که به حجِ موردِ نظر ما نمی رود پس بی سبب نبوده که بدان حاجی لک لک گفته اند

رضا ضحاکی راحت